Dat zwarte gat waar ik in terecht kom na een mooie reis. 

Thuiskomen is voor mij niet gemakkelijk. Ik heb heel snel het gevoel dat ik in een dagelijkse stroom van verplichtingen terecht kom. Een volgepropte agenda, de verantwoording die ik moet afleggen tegenover mezelf, klanten of collega’s en het gevoel dat ik dag in dag uit hetzelfde doe. Hoe ga ik ermee om? En is het ergens anders altijd beter dan thuis?

De herinnering

Klinkt als een cliché, maar de herinnering aan je reis is zo belangrijk. Het is zoveel fijner om dankbaar te zijn in plaats van te kniezen over hoe graag je terug wil.

Koester wat je hebt gezien, de verrassende verhalen die je hebt gehoord van de lokale bevolking en wat je hebt mogen meemaken. Ik probeer mijn herinneringen te herbeleven door af en toe door mijn foto’s te klikken of te rommelen tussen de spullen die ik heb bewaard. Mijn toegangsticket naar Angkor Watt is nog steeds intact, mijn ‘Fleur d’Oranger’ kaars uit Marrakech brandt nog af en toe en mijn trui uit Kopenhagen komt tijdens de koudste avonden terug uit de kast.

Je bent thuis en de volgende reis wordt weer anders. Met nieuwe herinneringen.

Leg niets uit

“Hoe was je vakantie?” Sorry lieve collega’s, eigenlijk vind ik dit een heel vervelende vraag.

Het ontbreekt me vaak aan de juiste woorden om uit te leggen hoe fantastisch mijn vakantie elke keer opnieuw is. Voor mij is het ook gewoon meer dan “vakantie”. Ik ben op reis, op ontdekking. Hoe blij ik ben als nieuwe dingen kan zien is onbeschrijfelijk dus misschien moet ik gewoon stoppen met het proberen uit te leggen? Praktische tips, ja! Maar mijn gevoel omschrijven? Please no.

Terugkeren in die vrijheidsflow

Voor mij het moeilijkste uit het lijstje: de vrijheid behouden eens ik terug thuis ben.

En eigenlijk is het vooral een kwestie van durven. Waarom zou je hier geen dingen of mensen links kunnen laten liggen wanneer je er niet langer gelukkig van wordt? In realiteit heb ik dit ook nog nooit gedaan maar het zou alles zoveel eenvoudiger maken.

Minder drastisch, maar wel even moeilijk is de vrijheidsflow terug te krijgen door me minder snel schuldig te voelen. Als ik geen zin heb om te gaan sporten dan moet ik het gewoon niet doen, en er zeker achteraf niet over piekeren waarom ik niet ben gegaan. Moeilijke klus, dat niet-piekeren, maar ooit lukt het.

Ons thuisland is niet slecht

De mensen die beweren dat het ergens anders beter is dan in België hebben eigenlijk ongelijk. We hebben frieten, we hebben biertjes, we hebben de Ardennen, we hebben een mooie kust waar we toch elke zomer weer naartoe trekken om onze beentjes bij te bruinen en we hebben ook wondermooie landschappen.

Ons thuisland is niet slecht. We moeten er gewoon even aan herinnerd worden waarom het hier best wel oké is, ook al moeten we af en toe een paraplu boven ons hoofd houden.

Durf te dromen

Het mooie aan reizen is dat je geïnspireerd wordt. Nog mooier is als je ook werkelijk wat doet met je dromen. Gemakkelijker gezegd dan gedaan, maar probeer van je droom een plan te maken net omdat je er volledig achter staat. Het hoeven daarom geen grootse plannen te zijn, de kleintjes kunnen je ook al heel wat motivatie geven. Zo bewonderde ik in Utrecht de artiesten op straat die de hele stad voor hun op papier durven te schetsen. Mijn eerste stap? Een cursus illustratieve technieken in augustus.

Durf ook stil te staan bij wat je net zo leuk vond aan je reis en wat je mist bij thuiskomt. Je zal snel merken dat dat zwarte gat je wat probeert te vertellen. Bijvoorbeeld dat je toch net een andere weg moet inslaan of een andere droom hebt gekregen.

Dat zwarte gat lijkt plots heel nuttig te worden, toch?