Moederdag zonder moeder: I survived
Zondag 10 mei 2020 werd in mijn agenda een datum waar ik zo snel mogelijk over wou kijken: moederdag. Hoe in godsnaam valt dat te vieren zonder moeder?
Commerce commerce
De voorbije weken werd ik overrompeld met nieuwsbrieven van handelaars en bekende winkelketens want ze wisten mij allemaal te vertellen hoe ik haar het perfecte cadeau zou geven.
De eerste nieuwsbrief voelde aan als een messteek. De tweede ook. Vanaf de vijfde nieuwsbrief kon ik alle messen naast elkaar leggen en besefte ik dat er eigenlijk twee dezelfde messen in het rijtje lagen. De messteken voelden al minder pijnlijk aan want het aanbod of het ‘perfecte‘ cadeau blijkt voor velen hetzelfde te zijn. Ik wist wel beter. Daarnaast kwam ik ook tot de conclusie dat ik eigenlijk op teveel nieuwsbrieven geabonneerd ben. Tijd om ook eens werk van te maken van het uitschrijven.
Het is van te winnen
Na de nieuwsbrieven kwamen natuurlijk ook de wedstrijden via Facebook op mijn newsfeed. Er konden verschillende ontbijtmanden en bloemen gewonnen worden ter ere van mama. Sommige organisaties vroegen om de actie te delen en er waren anderen die vroegen om je mama te taggen in het bericht. Pijnscheut nummer zoveel.
Toch deed ik ook mee aan een actie waarbij gevraagd werd de pagina van de organisatie in kwestie te liken en het bericht waarin dé ontbijtmand der ontbijtmanden werd gepromoot te delen. Ik deed mee omdat dit niet teveel moeite kostte maar kort nadat het bericht op mijn tijdlijn verscheen overviel een gevoel van hypocrisie mij. Al had ik papa wel in mijn achterhoofd.
Winnen is nooit iets voor mij geweest en ook met deze goede bedoeling voelde ik me ook helemaal niet gewonnen.
Tips van overal
Ik hoopte een zekere troost te vinden in de verhalen van anderen die ook hun mama verloren en daarom zocht ik op het wereldwijde web naar blogberichten, artikels en persoonlijke verhalen.
Tal van tips passeerden de revue: Maak nieuwe herinneringen, schrijf een gedicht, deel uw verdriet met anderen, zorg voor een ritueel of leg een bloemetje neer op het graf. Kan best zijn, maar ik geloofde er niet in.
Ik wou gewoon dat ze terug tegenover mij aan tafel zat.
Ieder op zijn of haar manier
Door het gedacht aan haar tegenover me aan tafel, stelde ik mezelf maar één vraag. Wat zou zij doen? Wat zouden wij doen?
Dus vierden Stijn en ik moederdag op zaterdag want dat kwam ons het beste uit. Ik haalde een bos van 13 oranje zonnebloemen in huis. Atypisch. Maar wel typisch Monique. Er kam ook een zelfgemaakt ontbijt op tafel. Wat mama zelf maakte was toch beter en ik deel die mening maar al te vaak. Als kers op de taart trokken we ook een fles champagne open. Om te klinken op haar liefde en al hetgeen ze ons heeft geleerd. Er staan nu nog vier flessen in het schap te wachten op die speciale gelegenheid om ze open te trekken maar wat zou een beter moment geweest zijn?
Op zondag vertrokken we naar Stijn zijn ouders en daar werd de trend van een fles champagne open te trekken en liefde te delen voortgezet. Ik ontving ook berichten van vriendinnen die spontaan aan me dachten waarvoor ik ontzettend dankbaar ben. Zonder woorden wisten ze wel met wie ik op moederdag in mijn hoofd zat.
Mijn conclusie is dat de commerciële berichten niet zullen verdwijnen, winnen nog steeds niet aan mij besteed is en mijn eigen manier om ermee om te gaan het beste werkt.
I survived.
Tina
