In juni vorig jaar werd Corsica onze eerste zomerbestemming. We genoten van het strand, bezochten ongekende stadjes en klommen drie dagen aan een stuk door de bergen. Goed voor 30,5 kilometer en 1909 meter hoogte. Op dag vier besloten we om een bos-stop te maken in Forêt de Bonifatu waar we konden wandelen aan een rustiger tempo. Het rondwandelen werd me op dat moment toch teveel maar vandaag zouden die vier actieve dagen zeer welkom zijn.

Mijn blogbericht vandaag gaat over willen en kunnen, over toen en genot van het nu.
Over lichte en donkere momenten op vakantie. 

Eerst wat over Forêt de Bonifatu

Wanneer je tijdens de hete zomermaanden op vakantie gaat in Corsica moet je niet ver rijden voor een beetje afkoeling. Forêt de Bonifatu, gelegen in Calenzana (het noorden van Corsica) is zo een plek waar je terug kan ademen. Het bos staat bekend omwille Europa’s zwaarste en langste wandelpad: de GR20. Goed voor 170 kilometer wandel- en 11 kilometer klimplezier. Stijn en ik gingen de uitdaging niet aan maar we hebben wel de mooiste stukken mogen ontdekken met behulp van onze huurauto.

Het Bonifatu bos, dat bestaat uit dennen- en pijnbomen is ongeveer 3000 hectare groot en ligt op 300 tot 1950 meter hoogte.  

Een ochtend over kunnen en willen

Ik herinner me dat ik die dag al van in de ochtend niet te genieten was. Mijn voeten en rug deden pijn van drie dagen bergbeklimmen vooraf, ik was moe en het ontbijt van de herberg was pure afzetterij. Toch wou ik meer zien, meer wandelen en eigenlijk ook meer eten die dag.

Mijn lichaamssignalen overwonnen het van mijn hoofd dat veel te veel wou dus het ging er ook echt slow aan toe. Ik begon al liggend op een steen aan het water net zoals enkele andere fanatieke zonnekloppers. Stijn trok het bos in voor een wandeling. We hadden beiden geen bereik op onze smartphones waardoor we ook eigenlijk een beetje apart op vakantie waren. Dat voelde best vreemd aan. De tijd tikte die ochtend verder en de schoonheid van de steen op het water ging aan me voorbij. Want waarom had hij de energie die ik wou? 

Een middag over toen en genot van het ‘nu‘

Toen Stijn terug arriveerde was ik het al lang beu op die harde steen en wou ik weer wandelen. Na veel gezeur langs mijn kant en veel geduld langs zijn kant deed hij de wandeling opnieuw, samen met mij.

Toen besefte ik niet waar ik nood aan had en eigenlijk is dat niet zo abnormaal tijdens mijn vakanties. Ik organiseer en design ze zo dat ik op een korte tijd extreem veel geprikkeld word met nieuwe verhalen, culturen en omgevingen want mijn vakantiedagen zijn beperkt. Het verrast me dan ook niet dat ik meer tijd nodig heb om te kunnen vaststellen en uitspreken wat ik voel.

Die middag wandelden Stijn en ik langzaam door het bos, genietend van de zon. We stopten opnieuw langs het water voor de nodige afkoeling. Hij zwom in het ijskoude rivierwater en ik keek naar de wolken die voorbij reisden. De wolken waren me die dag zelfs nog niet opgevallen. De lucht werd langzaam aan donkerder doordat het weer veranderde en tijdens het genot van het moment zag ik dat die steen op het water eigenlijk niet zo slecht was. Ik had gewoon even tijd nodig om het te beseffen en me ermee te verzoenen.

Een avond over lichte en donkere momenten

De witte wolken en de blauwe lucht maakten in de avond plaats voor dreigende donkerblauwe en zwarte kleuren. Opnieuw kreeg ik de ruimte om te klagen want we zijn toch op vakantie voor de zon? Straf hé. Het gras lijkt altijd groener te zijn aan de andere kant. Vandaag kijk ik terug naar de foto’s en besef ik dat we toch voor een magnifiek schilderij stonden in Corsica. De natuur zag er de hele vakantie nooit zo dreigend uit. Ik geniet er op dit moment van om, via mijn scherm dan, geen grijze lucht te zien.

We sloten de avond terug af op een terras aan dezelfde herberg waar we het mager ontbijt kregen. Een tweede kans is altijd mooi dus we bestelden een lasagne van het huis. Zo had ik ook ineens de maaltijd binnen waar ik die ochtend nog naar snakte.

Forêt de Bonifatu, in een lichte en een duistere sfeer.

Praktisch

De herberg
Pluspunten

We verbleven in Auberge de la Forêt, wat eigenlijk geen aanrader is, maar het was de enige verblijfplaats dat zo diep in het bos ligt. Qua locatie hadden we dus zeker niet te klagen want je bent meteen vertrokken voor een schitterende wandeling.

Minpunten

Het ontbijt, waar ik het eerder over had, was een half stokbroodje met confituur of boter en een glas fruitsap of koffie. Voor tien euro had je dus maar heel mager gegeten. Voor een connectie met de buitenwereld (wifi) moet je bijbetalen. En de sleutel? Past op elke deur. Dus echt veilig voelden we ons ook niet.

Onze wandeling

Boucle des Ficagiola

We kozen voor de minst lange wandeling van 4 kilometer en 260 meter hoogte omdat het de voorbije dagen er al stevig aan toe ging. Je volgt de blauwe bewegwijzering in een driehoek door het bos, langs het water en via een wandelpad met uitzicht op de bergen. Een uitgebreide routeomschrijving vind je hier.

Liefs,
Tina