Proost op het leven.

Er zijn van die gebeurtenissen waar je aan twijfelt of je er iets over wil vertellen of niet. Omdat je niet op voorhand kan voorspellen hoe je je gaat voelen nadat je je verhaal hebt gedaan. Een gevoel van opluchting kan je overvallen, want het is er eindelijk uit. Of net meer pijn, want je voelt opnieuw verdriet in wat je vertelt of schrijft. Ook al lijken de foto en de titel bovenaan dit blogbericht feestelijk, vandaag heb ik besloten om toch even over mijn eigen verdriet te schrijven, want het knaagt bijzonder hard.

Sommigen onder jullie zullen weten waarover ik het heb. Voor anderen gaat dit verhaal als een bom inslaan, waarvoor oprecht sorry.

Op 13 augustus, vandaag twee maanden geleden, heb ik afscheid moeten nemen van mama. In juli 2017 werd vastgesteld dat ze eierstokkanker heeft en niet meer te genezen is. Ik schrijf erover omdat het me pijn doet om verder leuke dingen te posten op mijn blog of om foto’s te delen van de leuke plekjes die ik bezoek. Vandaar ook de stilte, want in mijn hoofd lijkt het alsof ik haar verhaal, of eigenlijk ons verhaal, heb overgeslaan. Ons samen zijn was de afgelopen jaren net een van de mooiste verhalen.

Ons verhaal

De voorbije twee jaar waren voor alle duidelijkheid niet slecht. Mama heeft de kracht gehad om optimistisch, hartverwarmend en zorgzaam te blijven. We hebben samen een vlucht gedaan in een zweefvliegtuig, gefietst in onze omgeving, terrasjes gedaan, Zalando outfits beoordeeld, gekookt voor elkaar, maar ook stevig gepraat. Gepraat over de minder leuke dingen die bij het leven horen, zoals afscheid nemen. Haar afscheid, en de wat als’en nadien – die ik op dat moment nog het liefst van al negeerde.

En mijn verhaal

Hoe voel ik me nu? Soms lijkt het alsof ik ben achtergelaten op een eiland en de boot wat verder dobbert. Wanneer ik iemand tegenkom wordt er bijna automatisch eerst achter papa gevraagd maar niet achter hoe ik me voel. Terwijl ik ook mijn verhaal af en toe kwijt wil. Het tegenovergestelde, de momenten wanneer ik met puppy-ogen word aangekeken zijn ook ontelbaar, en dat is dan ook weer niet het juiste.

Wanneer het om verdriet gaat is het overduidelijk moeilijk om een goed gesprek te hebben. Hoe kan het ook anders. Een hoofdstuk over “rouwetiquette” hebben we nooit gehad in onze leerstof, laat staan dat verwerking voor iedereen hetzelfde is. De enkelingen die iemand verloren hebben in hun naaste omgeving vinden elkaar wel en kunnen erover praten, maar helaas ben ik ze nog niet tegen gekomen.

Proost

En als de klok luidt, het tijd is, ik zing voor de laatste keer
en als ik daar lig, in vrede, zing deze dan nog een keer
En als de klok luidt, bouw dan, een mooi feest voor mij
zo eentje, die door gaat, door gaat voor altijd
mocht ik heen gaan, ergens, treur dan niet om mij
maar proost op het leven, en treur niet om mij

Per toeval dook het liedje “Treur niet (ode aan het leven)” van Diggy Dex & JW Roy op in mijn playlist op Spotify en het roept veel herinneringen op.

De dag dat we hoorden dat mama haar behandeling tegen kanker werd stopgezet, was ze eigenlijk opgelucht omdat ze berusting kon vinden. “Een gloaske cava en deuwr” zei ze. Bomma, mama haar mama, vroeg zeven maanden geleden tijdens haar afscheid om een groot applaus. Liever een mooi feest dan een zakdoek vol tranen. En gelijk hebben ze allebei.

Ik kan alleen maar dankbaar zijn om de tijd die we samen hebben gehad en de mooie foto’s die we de afgelopen jaren gemaakt hebben, want nu besef ik pas waarom. Zo lang de herinnering intact blijft, is ze er.

Probeer alsjeblieft de volgende keer, wanneer je me tegenkomt, me recht in de ogen aan te kijken en te vragen hoe het gaat met mij. Er is niks vreemds aan en mijn antwoord kan best verrassend zijn.

Kom je me niet meteen tegen, denk er dan eens aan om een fles cava of wijn te ontkurken en drink een glas, of twee.

Op mama.