oktober 25, 2020

Streek-GR Haspengouw #3: poëzie in Alken

Op donderdagavond 16 juli wandelden Bernadet en ik verder aan de Streek-GR van Haspengouw. Voor het eerst op een doordeweekse avond. We wandelden ongeveer tien kilometer maar hadden zelfs nog een eindje kunnen wandelen als de zonsondergang wat langer weg bleef. Een luxe waar we de komende maanden afscheid van moeten nemen. Tijdens onze derde etappe wandelden we van Wimmertingen tot Alken, door de Mombeekvallei en langs plantages richting het Eikenbos.

Start aan Wimmertingen kerk

Tijdens onze vorige etappe wouden we eigenlijk al tot aan de Mombeekvallei in Alken geraken maar de vermoeidheid in onze benen en ogen hadden een grote invloed op onze gewenste eindmeet. Wimmertingen kerk werd het eindpunt van etappe twee en vandaag ons startpunt van etappe drie. Ik weet nog heel goed dat we absoluut niet meer verkeerd wouden wandelen. De avond was kort en we wouden hem niet nog korter maken.

Richting de Mombeekvallei

De Mombeekvallei ligt op de grens tussen Alken en Sint-Lambrechts-Herk. Het wordt vaak omschreven als een nat en zompig gebied omdat het tussen beemden en broekbossen ligt. Voor de zekerheid trok ik mijn korte regenlaarsjes aan maar dat bleek niet nodig te zijn. Op een herfstige dag zoals vandaag zouden die laarsjes wel goed van pas kunnen komen.

In de Mombeekvallei wandelden we langs hoge bomen, over een brugje en langs het water. Wat een genoegen na een lange werkdag.

Een wijngaardslak deed me reflecteren over mijn eigen bagage dat ik elke keer meeneem tijdens de Streek-GR: een spiegelreflexcamera, drie lenzen en eten en drinken. Veel te veel, want we zijn op de route om te wandelen en niet om foto’s te maken. Zo groot als het slakje zijn huisje is, zo zwaar voelde mijn rugzak waardoor ik het voornemen creëerde om de volgende etappe wat minder te dragen.

Historische en charmante huisjes

In de helft van onze wandeling schakelen we over van de Mombeekvallei op de Oftingenstraat richting de Bengelbeemd. We wandelden langs indrukwekkende huizen. Elk op hun eigen charmante of kleurrijke manier.

Aan een ijsje van ’t Alks Mattijske konden we niet weerstaan want ondanks de grijze lucht werd het die dag best warm. Twee potjes met twee keer dezelfde keuze: één bol stracciatella.

We zetten onze weg voort met een ijsje in de hand richting Alken centrum waar we langs de speeltuin, de kerk en het gemeentehuis voorbij wandelden.

Langs poëzie, door de plantages

We lieten het centrum van Alken achter ons en wandelden door de plantages. Er was één moment waarop we twijfelden over de route tot we, verscholen achter de appels, de vertrouwde geel-rode bewegwijzering zagen. Af en toe is het behoorlijk lastig om de bordjes niet te missen dus we herinnerden ons er vaak aan alert te blijven.

Wat dan wel in het oog sprong waren de mooie versjes van Simon Alice René. Hij is beeldend dichter, muzikant en docent. Het verrast ons en doet ons plezier. De woorden dringen traag door onder een grijs wolkendek en geven ons energie om weer wat nieuws te ontdekken in het Haspengouws landschap.

Het Eikenbos

Eens uit de plantages kwamen lieten we ons verrassen door een huis dat omhelsd werd door wildgroei en planten. Het kan ook anders en dat werd meteen duidelijk. Minder strak. Minder geredigeerd. Gewoon zoals de natuur het wil.

We wandelden richting het Eikenbos wat opnieuw een mooie locatie werd voor het ontdekken van poëzie.

Afsluiten deden we op de kruising van de Bisschopsweyerstraat, de Pleinstraat en de Kruisstraat. Het begin van de Kruisstraat deed me denken aan mijn kindertijd. In mijn jeugd bracht ik mijn bomma langs papa’s kant elke zaterdagvoormiddag een bezoek met een overload aan zoete berensnoepjes of smoelentrekkerst tot gevolg. Verantwoord? Achteraf gezien misschien niet helemaal.

Onze vierde etappe vertrok vanaf dit punt richting Sint-Truiden, maar daar vertel ik tijdens een volgend blogbericht meer over!