Iets over een lege ruimte

Iets over een lege ruimte

Het afgelopen weekend stond volledig in teken van ‘verhuizen’. Vrijdagmiddag kwamen een kandidate en de huurbaas tot een akkoord om het appartement van Silke en mij over te nemen. Ik was razend blij omdat de “dubbele huur” wegviel. Helaas, 5u na berichtgeving krabbelde het meisje terug omdat de eindcalculatie (huur + waarborg) te hoog lag. Een teleurstelling voor iedereen.

Een teleurstelling die voor de één wat moeilijker te verwerken is dan voor de ander want dezelfde avond kregen we een e-mail van onze huurbaas. We moesten blijven betalen tot het moment dat hij nieuwe huurders had gevonden. Silke en ik vielen uit de lucht.

We verhuizen, we zijn weg

De gebeurtenissen van vrijdag waren voor mij “de druppel”. Ik wou geen minuut langer in Leuven blijven. De beslissing dat Stijn en ik richting zijn ouders zouden trekken was al gevallen, dus waarom niet gewoon doorzetten?

Zaterdag stond ik om 6u op om plaats te maken zodat de grote meubelstukken zo snel mogelijk naar buiten konden. De kleine stukken zouden daarna wel volgen. Met succes. Ik ben zo dankbaar voor alle hulp die ik heb gekregen. Stijn is zo gul geweest om eerst aan mijn slaapkamer te beginnen en daarna pas aan die van hem. Mama heeft tot in het holst van de nacht geholpen met schoonmaken. Papa heeft geholpen met alles af te breken en te verplaatsen. Mijn beste vriendin, Hanne, stelde een stuk van haar garage ter beschikking. Mijn collega en vriend, Kristof, had nog meer plaats in zijn garage (en dat was nodig!) Ook de ouders van Stijn heetten ons van harte welkom in Bonheiden. Pas tegen 2u ’s nachts was iedereen klaar en trokken Stijn en ik eindelijk richting zijn ouders!

Die lege ruimte

Zondagochtend kwamen Silke en ik terug samen om met de huurbaas te praten. Toen ik ons appartement binnen wandelde viel het me meteen op hoe groot het was. Blijkbaar heb ik me toch heel erg klein gevoeld de laatste weken. Die conclusie was voor mij een teken dat de tijd echt gekomen was om te vertrekken. Het verdict van ons gesprek luidde dat hij de huur t.w.v 2 maanden meteen wou ontvangen. Pas dan zou de plaatsbeschrijving en de vrijgave van de huurwaarborg volgen.

Hoe ik me nu voel? Beboet. Leeg. Het was geen mooi einde. Voor veel mensen is een opzegtermijn zwart op wit: het betalen hoort erbij. Voor mij is het een vorm van opgeven. Ik heb al zoveel moeite voor het verhuren van het appartement gedaan, en nu moet ik stoppen.

Welke moeite?

  • Het appartement werd op Immoweb geplaatst, dankzij de huurbaas.
  • De advertentie op Immoweb heb ik in totaal binnen 3 Facebook groepen gedeeld.
  • Kijk ook maar eens op samenhuizen.be.
  • De dienst studentenvoorzieningen van de KU Leuven heeft ook enorm veel tips gegeven, maar ons appartement voldoet niet aan de eisen.
  • Immo Verimass had een mandaat van de huurbaas nodig.
  • 2 oranje ’te huur’ papieren sierden het gebouw.

Resultaat?

  • Ik werd 41 keer aangesproken.
  • In totaal hebben 6 mensen het appartement bezocht.

Tot eind deze maand had ik nog willen investeren in het zoeken van een nieuwe huurder zodat het ons misschien één maand dubbele huur zou uitsparen én de huurbaas ook geen zorgen had rond het zoeken van een nieuwe huurder. Win-win voor iedereen. ‘Misschien’ was goed genoeg voor mij want het appartement staat leeg dus er doen zich nieuwe kansen voor. Zoals je kan horen geef ik niet graag op. Maar het moet.  

Wat nu?

Eerst en vooral proberen los te laten en uitrusten in Bonheiden. Binnen twee weken begin ik toch al aan een nieuw, maar liefdevol hoofdstuk. Ik tel af.



Een reactie achterlaten

Je e-mailadres zal niet getoond worden.

Deze website gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.